‘Mama, gaan we vanmiddag samen drummen?!’ is het laatste wat ik hoor als ik jongste snoepje ‘s ochtends op school aflever. Prima plan lijkt mij. Vorig jaar heeft ze voor haar verjaardag drumles en een digitaal drumstel gekregen en ik vind de lessen bijna nog leuker dan jongste snoepje zelf. Thuis duik ik met een grote pot thee achter mijn computer, vergeet bijna de tijd en dus ook jongste snoepje van school te halen.

‘Eh mama’, is het eerste wat ik hoor als ik ‘s middags jongste snoepje weer zie op het schoolplein. Ze komt voorzichtig aangestrompeld. ‘Ik ben van het dak van de schuur gesprongen, want daar lag de bal op en toen kreeg ik een kontje, zodat ik de bal kon pakken en toen ben ik dus naar beneden gesprongen en nou doet mijn voet zo’n pijn.’ Dat dus.

‘Mogen jullie op het dak van de schuur klimmen dan?, is het eerste wat ik vraag.
‘Nou ja, wel met een ladder’, antwoord jongste snoepje enigszins timide.

Om kwart over twee kunnen we bij de huisarts terecht, die ons voor de zekerheid toch maar doorstuurt naar het ziekenhuis voor een foto. Gelukkig blijkt er niets gescheurd of gebroken. Onderweg naar huis doen we eerst nog wat boodschappen. Met jongste snoepje – net als vroeger – in de boodschappenkar oogt ze veel bewondering, bij de notenboer krijgt ze een handje chocoladepinda’s en de schoenmaker zegt: ‘Volgende keer wel goed door je knieën buigen hoor!’. Hoezo volgende keer?

Het enige wat nu nog rest is de juf vertellen dat ze niet haar enkel heeft verzwikt, maar van de schuur is gesprongen. ‘Wat denk je mama, zal ze boos worden?’