Enkele jaren geleden zei iemand, die een aantal dagen in onze directe omgeving doorbracht; “Er zijn kinderen voor minder aan de Ritalin gegaan”, nadat jongste snoepje weer eens voorbij kwam stuiteren. Ik keek hem verbaasd aan. “Echt waar?”

Ik keek naar jongste snoepje, die alweer weer wegrende, op zoek naar haar volgende avontuur. Adhd? Mijn snoepje? Nee joh, ze heeft alleen veel energie, zit nooit stil en struikelt onverstaanbaar over haar woorden als ze met de vaart van een TGV een verhaal wil vertellen. Luistert met een half oor naar de juf, omdat er ondertussen buiten van alles gebeurt. Vliegt over het schoolplein, om als eerste buiten te kunnen spelen en als ik haar uit school haal heeft ze steevast haar schooltas, huiswerk of gymtas nog aan de kapstok hangen, ‘Oh, vergeten’. Druk lijf, druk hoofd, dat wel.

Zo’n opmerking zet je wel aan het denken. Wat is het moment dat je in de medische molen terecht komt? Wanneer heeft ze last van haar energie? Vindt ze het niet leuk op school, omdat haar leerstijl niet aansluit op het onderwijs, of omdat ze medisch gezien een handje geholpen moet worden? School is voor haar vaker een kwelling, dan een plek waar je met plezier naar toe gaat. Doe ik haar tekort, door haar medicatie te onthouden?

Ondertussen zie ik een kind van uitersten. Grenzeloos gelukkig en trots met het behalen van haar gele band bij judo, intens verdrietig als haar konijn is weggelopen, woedend als ze ziet dat een kind op school wordt gepest en hoogst verontwaardigd als ze ontdekt dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit. Uitersten, maar wel waardevolle uitersten.

Vorige week las in een artikel in de krant (AD, 19/02/13) ‘Medicatie helpt niet tegen adhd’. Zes jaar lang werd een groep kinderen tussen de 3 en 5 jaar gevolgd die last hebben van adhd. Eén deel kreeg medicatie, een ander deel deed veel aan sport en at gezond. Na zes jaar kon men geen verschil constateren in het gedrag van deze groepen kinderen. De onderzoekers konden overigens niet zeggen of dat nou lag aan een verkeerde dosis medicijnen, verkeerde medicijnen of omdat de medicijnen verkeerde ingrediënten bevatten. Eigenlijk hebben ze dus niets onderzocht. Maar het ‘resultaat’ van het onderzoek was wel, dat de symptomen van adhd met medicatie niet verminderen. Grappig.

Zelfs de wetenschap weet dus eigenlijk niets. En als ouder doe je gewoon wat je denkt en voelt dat het beste is voor je kind. Dus bij ons geen medische molen, wij ploeteren gewoon door de voetballen, skateboarden, waveboarden en springtouwen heen als we achter in de schuur moeten zijn. Die springtouwen worden overigens niet gebruikt waarvoor ze bedoeld zijn (onze barbies leggen hele survivalparcoursen af in onze tuin), maar dat spreekt natuurlijk voor zich . Laat maar stuiteren dat snoepje.

Als wij haar hooikoorts in bedwang kunnen houden met het vermijden van melk, gezonde voeding en een aantal bowenbehandelingen, zodat ze geen medicijnen hoeft te gebruiken, dan doen we dat. En als we haar energie in goede banen kunnen leiden met veel beweging en opnieuw gezonde voeding, zodat ze geen medicijnen hoeft te gebruiken, dan doen we dat ook.

En voor de sceptici, ik ben ook zo’n moeder die in de supermarkt krampachtig E-nummers probeert te ontwijken, nou dan weet je het wel …

NB: Ik weet dat er situaties zijn waarbij medicijngebruik zelfs noodzakelijk is voor een goed functioneren. Alleen denk ik dat dat niet geldt voor een groot deel van de kinderen dat medicijnen tegen adhd voorgeschreven krijgt.