Nederland moet bezuinigen. Overal. Dus ook in het onderwijs en in de zorg. Terecht. Op alle mogelijke manier wordt gekeken, waar er geld bespaard kan worden. En zo ontstaat ‘Explosie kosten nekt begeleiders dyslectisch kind’ (Volkskrant 15/03) gevolgd door ‘Rond dyslexie hangt een geur van fraude’ (Algemeen Dagblad 16/03).

Nadat de kosten voor een dyslexieonderzoek en -behandeling in de ziektekostenverzekering werden opgenomen zijn de onderzoeken en behandelingen explosief gestegen! Ja, dank je de koekoek. Voor heel veel mensen lag een onderzoek à € 900,00 of meer nou niet echt binnen handbereik, laat staan de behandeling die daar dan nog op volgt. En dan laat ik even in het midden of je dat zou moeten willen.

Volgens wetenschappers heeft maar 3% tot 4% van de Nederlandse leerlingen echt dyslexie. Als dit percentage gebaseerd is op de cijfers die bekend waren vóór 2009, dan verbaast het me niets, dat er de afgelopen jaren zo’n stijging is waargenomen.

Maar waarom vallen er zoveel kinderen uit op school? En waarom laten we – volgens protocol – kinderen eerst een achterstand oplopen van twee jaar voor we in actie komen? En waarom wordt een groot deel van die kinderen wel als dyslectisch bestempeld door officieel aangewezen dyslexieonderzoeksinstituten? Toch ook volgens protocol?

Gelukkig mogen de officiële dyslexieonderzoeksinstituten geen remedial teachers meer inschakelen bij de begeleiding van dyslectische kinderen. Nee zeg, stel je voor! Het zijn natuurlijk wel professionals die jarenlange ervaring hebben in het werken met kinderen, maar ze hebben natuurlijk geen wetenschappelijke opleiding gehad. Dus gaan we dit nu voortaan overlaten aan de echte psychologen, zo uit de schoolbanken.

Ondertussen lanceert staatssecretaris Dekker een ideetje, ‘We stellen de Cito eindtoets verplicht voor iedere basisschool en kunnen zo direct de prestaties van de scholen meten’. Schoolleiders bijten flink van zich af, en terecht, want de prestaties van scholen zijn afhankelijke van ontzettend veel factoren en niet te vangen in een gemiddelde Cito-score. De belangen van schoolleiders komen hier in het geding. Maar waar waren diezelfde schoolleiders, toen het alleen om de belangen van de kinderen ging? Werd er toen ook zo luid geprotesteerd? Waarom wel een verplichte eindtoets voor kinderen accepteren? Hebben dan zelfs schoolleiders weinig vertrouwen in de kwaliteit van hun eigen leerkrachten?

We zijn weer een paar dagen verder. Nu ligt het aan de ouders, die hun kinderen koste wat het kost op een hoger niveau willen hebben. En zij zijn het, die aan de slag gaan met Cito trainers, en hun kinderen op dyslexie, dyscalculie en allerlei afkortingen laten testen. Want dan krijgt je kind extra tijd voor de test en mag je misschien zelfs wel extra hulpmiddelen inschakelen. Tja, je kunt natuurlijk niet in je sociale netwerk thuiskomen met een kind dat ‘maar’ naar het vmbo gaat.

Ze zullen er best zijn hoor, ouders die hun kinderen pushen naar een hoger niveau, dan dat eigenlijk bij ze past. Maar de meeste ouders weten heus wel dat hun kind niet gelukkig wordt op een school waar het niveau te hoog gegrepen is. Net zoals de meeste ouders ook heel goed weten, dat hun kind niet gelukkig wordt op een school waar het niveau veel te laag is en het kind niet wordt uitgedaagd om kennis te vergaren.

Is het je ook opgevallen dat er de laatste jaren steeds meer groepen kinderen worden benoemd? Hoogbegaafde kinderen, hoogsensitieve kinderen, kinderen met dyslexie, dyscalculie, adhd, add en ga zo maar door. Er zijn zoveel overeenkomsten tussen deze kinderen; ze zijn gevoelig, hebben uitdaging nodig en zijn op verschillende vlakken zeer creatief. En het zijn allemaal kinderen, die in de knel komen te zitten in ons onderwijssysteem.

Is er dan helemaal niemand die ziet, dat het allemaal begon toen we onze unieke kinderen in hokjes probeerden te stoppen?!

Geen kind leert op hetzelfde moment lopen en geen kind leert op hetzelfde moment fietsen. Maar alle kinderen moeten in groep 2, in januari wel 6 letters kennen, en zo niet dan is het een bespreekgeval. Het zal je kind maar wezen!

Hoe meer grip we proberen te krijgen, des te meer regels en protocollen we zullen maken. Meten en registreren. En er zullen steeds meer kinderen uit gaan vallen in ons systeem …

Een ouder wil geen kind met een etiket. Nee, niet omdat je er niet mee thuis kunt komen in je sociale netwerk, maar omdat je jouw kind niet mee wil geven dat het afwijkt, anders is, een neurologische afwijking (!) heeft. Jazeker, alles is tegenwoordig wetenschappelijk onderbouwt. Dus waar. Nou ja, totdat nieuw onderzoek of herinterpretatie van de cijfers en voortschrijdend inzicht de wetenschap van de voorgaande jaren onderuit haalt. Maar zover zijn we helaas nog niet.