‘Als ik ooit nog eens een bugel in mijn handen krijg ga ik weer spelen’, mijmert mijn lief als we in een restaurant naar de instrumenten aan het plafond kijken. We hebben de eigenaar al een paar keer gepolst, maar ook in ruil voor een ander instrument wil hij er niet aan. De instrumenten blijven hangen waar ze hangen.

Enkele jaren later gaat het restaurant in andere handen over. De nieuwe eigenaar? Bob, een oud-student die we nota bene allebei les hebben gegeven! Snel klim ik in het toetsenbord, maak via Facebook contact en hoop dat de instrumenten nog niet op de stort zijn beland. Als we een paar weken later in het vernieuwde restaurant zitten te genieten zet Bob, tussen de gangen door, met een grote grijns drie instrumenten op tafel. Een hoorn en twee bugels. Mijn lief laat de bugels door zijn handen gaan. Ze zijn oud en gebutst en hebben een prachtige oude gloed. Maar het mooiste zijn de ventielen, er zit beweging in. In één van de bugels staat ‘lief’ gegraveerd. ‘Daar staat je naam op’, zeg ik.

Een paar weken later is de bugel helemaal nagekeken; de ventielen lopen als een zonnetje, het waterklepje is gerepareerd en het hele instrument is ontkalkt. Dat laatste deed jammer genoeg ook die prachtige oude gloed verdwijnen, maar ach.

Dagelijks ‘toetert’ mijn lief tussen zijn afspraken door op zijn bugel. Probeert noten te raken, speelt toonladders en probeert liedjes, die in zijn hoofd opkomen te spelen. ‘Hé, je bent flink vooruit gegaan’, zegt de schilder, die hem zijn eerste oefeningen heeft horen doen.

Als de vakantie voor de deur staat, ligt de bugel bovenop de bagage. Die gaat mee naar Frankrijk. Tot onze grote verrassing zijn er dit jaar veel muzikanten op de kleine camping, wat tot gezellige avonden leidt. En iedere dag loopt mijn lief met zijn bugel naar beneden, naar de vallei, waar hij speelt en – door de weerkaatsing tussen de rotsmuren – geniet van de akoestiek. Wat hij niet weet, is dat ‘boven’ campinggasten hun boek wegleggen om naar zijn spel te luisteren.

Weer thuis, haalt mijn lief zijn trompet van zolder. Hij speelt op de één, hij speelt op de ander. Op de trompet haalt hij de noten makkelijker, maar de bugel heeft toch het mooiste geluid.

Tja, ik zei het toch: ’Je naam staat erop’.